Το ΑΚΟΕ στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1978
Το Aπελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ) αποφάσισε να συμμετάσχει στις μαζικές κινητοποιήσεις για την 5η επέτειο από την αντιδικτατορική εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1978.
Το ΑΚΟΕ έστησε ένα μικρό τραπέζι στο χώρο του Πολυτεχνείου. Πωλούσε βιβλία και τεύχη του περιοδικού ‘Αμφί’ και διένειμε ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο που είχε συντάξει ειδικά για την περίσταση.
Μέλη της Εθνικής Φοιτητικής Ένωση Ελλάδος (ΕΦΕΕ) προσπάθησαν να εκδιώξουν βίαια το ΑΚΟΕ από τον χώρο γιατί η παρουσία του ήταν ‘εκτός του πολιτικού πλαισίου της εκδήλωσης’.
Τα μέλη του ΑΚΟΕ αρνήθηκαν να αποχωρήσουν, αλλά αναγκάστηκαν να μετακινήσουν το τραπεζάκι τους δίπλα στα περίπτερα των αναρχικών ομάδων, όπου αισθάνθηκαν πιο ασφαλείς.
Άρθρο με τίτλο, ‘Ο Θάνατος του Πολυτεχνείου’ που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Αντί’ δύο εβδομάδες μετά, ισχυρίζεται ότι η παρουσία του ΑΚΟΕ αποτέλεσε την πιο ‘έκδηλη έκφραση εκφυλισμού’ των εκδηλώσεων.
Στο τεύχος του περιοδικού ‘Αμφί’ που εκδόθηκε την Άνοιξη του 1979 δημοσιεύονται δύο άρθρα που αναλύουν τα γεγονότα και αναστοχάζονται γύρω από αυτά.
Κύριε Διευθυντά, Στό τεύχος 113 τού ΑΝΤΙ, ό κ. Νικολινάκος, μέ τό άρθρο του “0 Θάνατος τού Πολυτεχνείου”, θίγει τό θέμα τών έτήσιων έκδηλώσεων γιά τήν έπέτειο τής 17 Νοέμβρη. Δέ θά σταθούμε στίς άναλύσεις του γιά τό νόημα τού Πολυτεχνείου καί στίς, κατά τήν άντίληψή του “πρεπούμενες” μορφές έκδηλώσεων. ‘Εκείνο πού βασικά μάς ένδιαφέρει έδώ είναι ή δήλωση τού κ. Νικολινάκου, άπόρροια τής μαρξιστικής συλλογιστικής του γιά τήν “έμπορευματοποίηση” τού Πολυτεχνείου, δτι ή παρουσία τού ‘Απελευθερωτικού Κινήματος ‘Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (Α.Κ.Ο.Ε.) στίς έκδηλώσεις, άποτέλεσε τήν πιό “έκδηλη έκφραση έκφυλισμού”.
Τό τελευταίο (4ο) μέρος τής μπροσούρας, πού πολλοί δέν συνέλαβαν τό νόημά του, συμπεριλήφθηκε γιά νά δηλώσει αύτό πού συνήθως ξεχνιέται καί πνίγεται μέσα στήν (κατά κανόνα) βερμπαλιστική θεωρητικολογία παρόμοιων έπετείων: τό σφυγμό τής πραγματικής ζωής καί τών καθημερινών προβλημάτων πού άντιμετωπίζουν έκατομμύρια άνθρωποι, δπου γής, στή σύγκρουσή τους μέ τίς μορφές τής καταπιεστικής έξουσίας.
Ένα από τα βασικά επίδικα ήταν η τετρασέλιδη μπροσούρα που μοίραζε το ΑΚΟΕ, ή καλύτερα η τέταρτη σελίδα της τετρασέλιδης μπροσούρας.
Οι πρώτες τρεις σελίδες της μοιάζουν γραμμένες στο ύφος των αριστερών πολιτικών προκηρύξεων της εποχής. Το πρώτο κείμενο συνοψίζει την ιδρυτική διακήρυξη του ΑΚΟΕ. Το δεύτερο συνδέει τους αγώνες του ΑΚΟΕ για την απελευθέρωση της ομοφυλοφιλικής επιθυμίας με την επαναστατική έκρηξη που ξεκίνησε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και το τρίτο κείμενο αναφέρεται στην εκστρατεία του ΑΚΟΕ ενάντια στο προτεινόμενο ομοφοβικό νομοσχέδιο για την προστασία από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, το οποίο είχε κατατεθεί προς συζήτηση στη Βουλή από τη μεταδικτατορική δεξιά κυβέρνηση της εποχής.
Και μετά μια ριζική αλλαγή στον τόνο και στο ύφος του φυλλαδίου: στην τέταρτη σελίδα που ‘πολλοί δεν συνέλαβαν το νόημά της’, η προσωπική αφήγηση ενός έφηβου αγοριού.
Σε πρώτο πρόσωπο το αγόρι αφηγείται την επιστροφή του στο σπίτι μετά τη συμμετοχή του σε μια πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μαζί με τη μικρότερη αδελφή του, τον πατέρα του και τον θείο του.
Το περιοδικό ‘Αμφί’ περιλάμβανε σε μόνιμη βάση στήλες που φιλοξενούσαν επιστολές ή μαρτυρίες από ανώνυμους/ες, επώνυμους/ες ή ψευδώνυμους/ες αναγνώστες/στριες, που σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεύονταν από απαντήσεις από τη συντακτική επιτροπή ή ακόμη και από μεμονωμένα μέλη της.
Σε όλα τα τεύχη του περιοδικού, καθ’ όλη τη διάρκεια των 12 ετών της κυκλοφορίας του, αυτές οι στήλες αποτέλεσαν «ένα φόρουμ προσωπικών ιστοριών που είναι ταυτόχρονα κοινωνικές και πολιτισμικές» (Ann Cvetkovich, An Archive of Feelings, σελ. 26).
Αυτή η θραυσματική αφήγηση καταγράφει ένα επεισόδιο όπου οι προσωπικές αφηγήσεις για τη συστημική βία που βίωναν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα μεταφέρονται ‘εκτός τόπου’, από την στήλες του περιοδικού ‘Αμφί’ προς τους ετεροκανονικούς χώρους των πολιτικών αγώνων της εποχής.
Μια από τις ριζοσπαστικές χειρονομίες του Αρχείου Συναισθημάτων της Ann Cvetkovich είναι η αναδιατύπωση της πρότασης της Toni Morrison ότι τα «γεγονότα» και η «αλήθεια» δεν είναι το ίδιο πράγμα. Στο πλαίσιο της μελέτης της για τις λεσβιακές δημόσιες κουλτούρες, η Cvetkovich αναδεικνύει την ανάγκη να επινοούμε αρχεία όταν αυτά δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα σε σχέση με αφηγήσεις και υποκειμενικότητες που δεν έχουν καταγραφεί στο παρελθόν. Σε αυτό το πλαίσιο, συζητά το παράδειγμα της ταινίας Watermelon Woman (1996) της Cheryl Dunye, η οποία βασίζεται στη δημιουργία μιας σειράς φανταστικών αρχείων μιας Αφροαμερικανίδας ηθοποιού που έπαιζε στερεοτυπικούς ρόλους υπηρέτριας στις παλιές ταινίες του Χόλιγουντ (An Archive of Feelings, σελ. 240-42).
Αντλώντας έμπνευση από αυτό το έργο, το θραύσμα του διαταραγμένου αρχείου του προγράμματος βασίζεται σε μία ελεύθερη επανασύσταση του ‘χαμένου’ τετρασέλιδου φυλλαδίου που μοίραζε το ΑΚΟΕ κατά την 5η επέτειο της αντιδικτατορικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1978.
Ο τίτλος “Η συν-αισθηματική ζωή διαπερνά τη δημόσια ζωή” προέρχεται από το βίβλίο, Ένα Αρχείο Συναισθημάτων της Ann Cvetkovich (σελ. 10).
Το φυλλάδιο “Το ΑΚΟΕ στο Πολυτεχνείο” σχεδιάστηκε από τη Λουκία Χατζοπούλου.
Τα κείμενα του φυλλαδίου είχαν αναδημοσιευτεί στο περιοδικό Αμφί, Τεύχος 1 – περίοδος Β, Άνοιξη 1979, σελ. 78-79.
Το αρχείο του ΑΚΟΕ και του περιοδικού ‘Αμφί’ δεν έχει διασωθεί.