Αφετηρία είναι το βιβλίο της Sara Ahmed, The Feminist Killjoy Handbook (2023).
Σε αυτό, η Ahmed επιτελεί και μία ‘αρχειακή εργασία’, επιχειρώντας να επινοήσει νέες διασυνδέσεις με παλαιότερα κείμενα μαύρων Βρετανίδων φεμινιστριών, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στον βιβλίο Charting the Journey: Writings by Black and Third World women, το οποίο εκδόθηκε το 1988. Αντλεί ιδιαίτερα από τη συμβολή της Avtar Brah σε αυτό το συλλογικό τόμο – ‘The Road to Nairobi’.
Η Ahmed αναστοχάζεται πάνω στην αφήγηση της Brah γύρω από τις πρώτες επαφές της ως έγχρωμη γυναίκα με τα φεμινιστικά κινήματα της εποχής. Εστιάζει στις επανειλημμένες προσπάθειές της Brah, μαζί με τις συντρόφισσες της, να καταστήσουν τη φυλή ορατή στις μεγάλες φεμινιστικές εκδηλώσεις, συνέδρια και εργαστήρια των δεκαετιών του 1970 και του 1980σε εκείνες τις δημόσιες συζητήσεις. Οι προσπάθειές τους να συνδέσουν τον αντιρατσισμό με τις άλλες φεμινιστικές πολιτικές διεκδικήσεις αγνοήθηκαν κατάφωρα .
Η Ahmed γράφει: «Ο φεμινισμός έγινε λευκός όχι επειδή οι μαύρες και οι άλλες έγχρωμες γυναίκες δεν ήταν εκεί, μιλώντας, διεκδικώντας, δημιουργώντας, αλλά επειδή μας έσβησαν, επειδή δεν μας κατέγραψαν ως παρούσες» (2023, σελ. 65).
Ένα βίντεο που γυρίστηκε το 2009 στον τότε χώρο των γραφείων της οργάνωσης (Κοσμά Αιτωλού 2, Λυκαβηττός)
Ένα βίντεο που γυρίστηκε το 2010 στον τότε χώρο του σχολείου Munting Nayon (Οδός Μηθύμνης 18, Κυψέλη)
Το οπτικοακουστικό υλικό που περιλαμβάνεται σε αυτή τη σελίδα συνδέεται με συναντήσεις με μεταναστευτικές οργανώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των προσπαθειών τους να δημιουργήσουν τις δικές τους ιστοσελίδες και άλλα ψηφιακά μέσα, τόσο για τη δικτύωση και την πολιτική τους ενδυνάμωση όσο και για την αρχειοθέτηση της ιστορίας και της δράσης τους.
Η Ένωση Αφρικανών Γυναικών ιδρύθηκε το 2005. Το ΚΑΣΑΠΙ ιδρύθηκε το 1986 από Φιλιππινέζες μετανάστριες και μετανάστες στην Αθήνα. Οι ιστοσελίδες των δύο οργανώσεων που δημιουργήθηκαν το 2009 είναι ως επί το πλείστον ανενεργές σήμερα. Μεγάλο τμήμα του υλικού – βίντεο, φωτογραφίες, σχέδια, επιστολές, άλλα κείμενα – που συνέλεξαν με κόπο πολλά μέλη αυτών των οργανώσεων για να δημοσιευθεί στο διαδίκτυο δεν είναι πλέον προσβάσιμο.
Εκείνη την περίοδο, είχα αναλάβει να συντονίσω τη συλλογή όλου αυτού του υλικού για τις δύο μεταναστευτικές οργανώσεις και την ψηφιακή δημοσίευσή του στις νέες τους ιστοσελίδες. Προσπάθησα να ανακτήσω κάποιο από αυτό το υλικό , κυρίως αναζητώντας αποθηκευμένα αρχεία στον παλιό, πλέον αχρησιμοποίητο υπολογιστή μου και στο αρχειοθετημένο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από εκείνη την χρονική περίοδο.
Αυτή η θραυσματική αφήγηση προσπαθεί να ακολουθήσει το κάλεσμα της Sara Ahmed, για να καταγράψει την παρουσία των έγχρωμων θηλυκών και μεταναστευτικών σωμάτων στην ιστορία των ελληνικών φεμινισμών.
Φεμινιστικές και queer συλλογικότητες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν ιδιαίτερα σημαντική συνεισφορά στην προσπάθεια αυτής της καταγραφής.
Οι αρχειακές πρακτικές που υιοθετεί το This is not a Feminist project, μία σειρά από κοινοτικά μαθήματα και άλλες δράσεις που οργανώνει Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο Έρευνας (FAC), εκδηλώσεις που φιλοξενεί το Αθηναϊκό μουσείο κουίρ τεχνών (AMOQA) και άλλες.
